Canı yanmaz demiryolu çocuklarının
Kesme şeker verip üstüne yük atamazsın
Ahır dolusu servetin varsa
O parayla kaydıraktan başka bir şey yaptıramazsın
Ocak biter aralık gelir günleri saydıramazsın
Bende bir demiryolu çocuğuyum
Defterimiz vagonlar, tenefüsümüz lokomotif çanları
Çalılar kamuflajımız, tek hırsızlığımız komşunun ağaçtaki kirazı
Muhtarsız bir dünya kuracağım büyüyünce
Gelen muhtar babamı mevsimlik işçi diye gönderemeyecek
Babam da gitmek istiyor, o da haklı kendince
Bir kadın,yedi çocuk.. Topraklar nadasta.
İnek sütten kesildi, tek servetimiz hasta.
Abim olaydı, böyle mi olurdu?
Bir serserinin kurşunu, karga tulumba hastane.
Gör de inanma, daha dün kaşık kavgası ettiğim abim
Beyazlar içinde..
Bende aynı asittenim, aynı şekerdenim
Bak annemiz, babamız aynı
Allah aşkına onun yerine beni alın
Sonra babama kim yardım eder dedim hocaya
Hoca dedi ki: '' Ölenle ölünmez,sonra gücenir Yaradan''
Yeminler olsun bu feryat figan isyandan değildir
Vefasızlıktaki yaradan..
Fatih BALCIOĞLU
Dil ve Edebiyat Dergisi Ağustos sayısından alıntıdır..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder