‘’ İlk hapis cezam ana rahmiydi. 9 ay keseden yedim. Çıktığımda çırılçıplak kaldım, her mahkum gibi zaman çevremdekileri almıştı. Zamanla düzeltebildiğim şeyler oldu. Dişlerim yeniden çıktı, konuşmayı söktüm. Hiç bilmediğim bir yerde, hiç bilmediğim insanlara dört döndüm. Gülmek bana yapılan alkıştı, kahkaha kabul edilemez bir tecavüz. Tırnaklarım çıktı, pençelemeyi öğrettiler. Ellerime yön vermeyi, ağzımla ısırmayı, burnumla acıyı koklamayı öğrettiler. Ben çok değiştim patron. Alışmak yeni olaylara duyarsızlaşmaktı. Artık ne duyuyorum, ne de arsızlaşıyorum. Ben zamana duyarsızlaşıyorum. ‘’
25 Ocak 2008 Prag Cezaevi
-Pascal geç kaldık, hadi çıkalım.
Her sabah pantolon giyme faslım geç sürer, çoğu zaman düşer takılırım. Algılayamadığım durum ise eşimin buna şikayetsiz katlanmasıdır. Kadın olmak zor iş olsa gerek. Bakman gereken saçın, elin, ayağın, yüzün, kilon ve kocaman bir çocuğun vardır yani eşin. Marianne 42 yaşında ama bana sorsan hala o ilk tanıdığım 25’teki halini koruyor. Çok şanslı bir tanışma gerçekleştiremedik. Kocasından dayak yemiş bir haldeydi. Ben ise tutuklanmayı bekleyen suçlu. Her çiftin en romantik anı herhalde bir yere beraber seyahat etmek yada lüks bir restorantta yemek yemek olabilir. Benim için Marianne ile yaşadığım en romantik olay karakolda göz göze gelmemizdi. Bir olayın suçlusu ile başka bir olayın mağduru kolay kolay bakmak için birbirinin gözlerinin içini seçmez.
-Bugün işin kaçta biter? Ona göre alayım seni.
-Saat birde.
Beni psikoloğun önüne kadar bıraktıktan sonra Mari işyerine gitti. Onun maaşlı bir işi varken, benim –Mari’nin deyimiyle- işim, haftanın üç günü psikolog Harrison’un sorularına maaşsız cevap vermekti. Beni dinlemesi hoşuma gidiyordu ama anlamıyordu. Polyanna’nın metnini kimi zaman bu adamın yazdığına inanıyordum. Her zamanki gibi seansa on dakika önce geldim. Asistanın ‘’Doktor Harrison sizi bekliyor’’ demesiyle kapısını çalıp içeri girdim. Çantamı bekleme salonunda bırakırken yanıma sadece not defterimi aldım.
-Merhaba Pascal.
-Merhaba.
-Bugün nasılsın?
-Her zamanki gibi. Geçen hafta, geçen ay, geçen yılki gibi.
-O zaman standart kalıpları kırıp, değişik bir oyun oynamaya ne dersin?
Psikologların standart dışına çıktıklarını pek görmemiştim. Düzenli psikolog takipçisiyim -15 yıldır gidiyorum ve artık ben onları gözlemleyecek kıvama geldim- onların bir kere olsun tıbbın bin yıllardır değişmeyen kurallarına secde etmediklerini görmedim. Doktor devam etti:
-Ama önce senin geçen hafta söylediğim ödevi yapıp yapmadığını merak ediyorum.
-Yaptım, dedim ve not defterimi ona uzattım. Geçen haftaki seansta benden her gün ne rüya gördüğümü not etmemi istemişti.
-Güzel, dedi sayfaları karıştırarak. Şimdi de neler yazmışsın ona bakalım.
Düşüncenin temeli psikolojidir. Sizin kendinizin sandığınız psikoloji dış çevre ağırlıklı oluşur. Felsefe psikolojiyi oluşturmaz, psikoloji felsefeyi oluşturur. Bu sebeptendir ki her filozof aynı kalıbın ürünü değildir. Çevre bir kalıptır ve her birimiz sadece aşçının istediği şekilde kek oluruz. Kendine şekil vermek isteyene ‘’olmamış’’ diyip çöpe atarız. Problem özgürlük adı altındaki prangalarda yatıyor.
-Çok ilginç bir rüya yok. Genel olarak daha önce görmüş olduğun rüyalar.
-Evet.
-Değişik bir oyundan bahsetmiştim, ne dersin başlayalım mı hazır mısın?
-Tabi.
-İntikam hakkında genel olarak ne düşünüyorsun?
-Değişiklikten bahsetmiştin, değişen bir şey yok. Soru soruyorsun.
-Bir soru sordum?
-İntikam diye bir şey yok aslında. Adalet diye bir şey var. Eğer birisi sana kötülük yapacak kötü kalbe sahipse sende o kalbi taşımalısın. Aynı durum iyilik içinde geçerli. İyilik yapana iyilik yapacak yada o iyiliği hak ettiğini kabul ettirecek yüce kalbe ulaşmalısın.
Bu soruyu binlerce kez sormuştu ve daha da sormaya niyetliydi. Bu soruyu ilk sorduğu zaman benim buraya ilk adımlarımı attığım zamandı.
-Sana yapılan şeyin kötülük olduğunda sende öyle cevap verirsen bunun cezasının hapis olduğunu bile bile mi yaparsın?
-Bu benim için ödüldür. Sen ödülüne koşmaz mısın?
Mari ile 19 yıldır evliyim ve birkaç kez evli olduğum sırada hapse girdim. En uzun süreli olan cezam beş yıl oldu. 2004’te Çek Cumhuriyetine taşınmış iki Fransız olarak zor zamanlar geçirdik. Maddi bakımdan dibe vurmuştuk ve zaman zaman yemek yemeden uyuduğumuz olurdu. Benim iş aradığım sırada odamıza giren iki kişi Mari’ye zorla tecavüz edip elimizdeki az miktarda olan parayı da alıp kayıplara karışmışlardı. Yalnız bu durum çok uzun sürmedi. Onları tek tek yakaladım. Birini öldüresiye dövdüm, diğerini öldürmeye niyetlendim. Bunu başaramadım. Doktorlar o lanet olası kurşunları vücudundan çıkarmayı bildiler. 2004’ün Aralık ayında hapse girdim, ta ki 2009’daki genel affa kadar. Şanslıydım. Hapistekilere affın sebebi onları çok sevdiklerinden değil, yapılacak seçime oy toplama çabasıydı.
Doğruya gidecek en itici güç şüphe ve meraktır. Bunun deneyini yapabilirsiniz. Aradığınız şeyi bilmiyorsanız önünüze çıkacak kavşaklardan birine sadece ayaklarınız gittiği için saparsınız. Ancak o kavşaklardan dönmüş kişilerle konuşursanız ve daha önceden oralarda ne olduğunu öğrenmişseniz ayağınıza hükmeden aklınız olur, o anlık hissi duygularınız değil.
Doktor Harrison ölümden korkan birisiydi. Laf aralarında ölümün konusu geçtiğinde konuyu kapatır, ömrünü biraz daha uzatabilmek için herkesin yaptığı sporun iki katını yapardı. İntikamla ilgili sorularının temelini de benden alabilecek olası tehlikeli durumlardan korunmak için soruyordu. Peki neden ona zarar vermek zorunda kalmalıydım? Bu benim için sadece ufak bir şüpheydi.
Bir Şükran Gününde ziyaretime gelen Marianne, çok fazla kalamayacağını dışarıda Liz adında bir arkadaşının beklediğini söylemişti. O sıralar içime gömülüşümden midir bilinmez, Mari’nin ziyaretleri aksattığını veya ertelediğini hiç fark etmemiştim. Bu durum fazlalaşınca bazı detaylar üzerinde durdum. Mesela adını hiç duymadığım yeni arkadaşları. Hapishanede çaresizdim. Bu planlarımı bir süre erteledim. Temmuz 2011’de psikoloğa ilk gittiğimde asistanın adının Liz olduğu hiç dikkatimi çekmedi. Bir süre sonra ise şüphelerim çok yüksek boyutlara ulaştı. Neden o psikoloğa gitmem gerekiyordu? Neden Mari ve yakın arkadaşlarım tek bir ağızdan papağan gibi buraya gelmemi önerdiler? Bunu öğrenmek için kollarımı sıvamıştım. Önce yakın arkadaşlarıma sordum, o psikoloğu önermenin Mari’nin ricası olduğu ve bunu sadece benim iyiliğim için istediğini söylediler. Geri kalanı çorap söküğü gibi gelmişti. Mari ve Harrison, Mari’nin iş yemeğinde tanışmışlardı. Harrison Mari’nin patronunun arkadaşıydı. Harrison daha sonra Mari ile Liz’i tanıştırmıştı. Tabi bunun amacı Mari ile düşündüğü ilişkiyi yapabilmek için aracı kullanmaktı. Liz bu teklifi seve seve kabul etmişti, Mari benim ziyaretime geldiğinde dışarıda bekleyen arkadaşı da oydu. Mari zamanla yaptığı hatanın farkına varmıştı, ancak Harrison peşini bırakmak istemiyordu. Beni buraya yönlendirmesinin sebebi de benim psikolojim üzerinde onun ne kadar önemli olduğunu vurgulamamı sağlamak istemesiydi, sırf bu yüzden her akşam psikologla olan diyaloglarımdan en önce kendisiyle ilgili olanları anlatmamı istiyordu.
Harrison seansta istediği cevapları alamayınca sıradan bulduğu rüyaları tek tek yorumlamaya ve çıkardığı anlamları çarpıtarak anlatmaya başladı. Benim için sıradan bir seanstı her zamanki gibi dinledim, bazen kafamı salladım, bazense şaşırmış gibi yaptım. Ama bu seans onun için sıradan bir seans olmayacaktı, son seansı olduğunu bilmiyordu.
Bir saatimiz dolduğunda teşekkür ettim, çıktım. O bekleme salonunda bıraktığım çanta ikisinin de canına mal oldu. Pişman değilim dersem yalan söylemiş olurum. Keşke ilk öğrendiğim de bunu yapmış olsaydım. Ömürlerini altı ay uzattım. Değmezlerdi.
‘’ Olanları bilmiyorsun patron. Herkes masum, ben suçluyum. Cehennemde bir tek ben olacağım. Bunun bilincinde yaşıyorum. Suç işleyen mi kabahatli, suçu hak eden mi? Hiçbir zaman bilinmeyecek. Yağmur yağdıkça dünya hep temiz görünecek. Ben sizden önce vardım patron. Ben üç maymundum, sizinle dört oldum. Görmedim, duymadım, bilmiyorum, ‘’bil-E-miyorum’’ … ‘’
