Milli temsillerin-ifadelerin, az yahut çok barındığı; okuyucusunun, şairinin entarisinin altında saklı vaziyette bulunan, korunmaya muhtaç bir canlı.. Savunanlarının bile kullanmadığı, kullanamadığı sadelikteki hissi söz yığını.. Osmanlı aydınlarının değer vermediği iddia edilen latifeler..
Pekiyi, beş asır boyunca, hakkı teslim edilmediği söylenen şiirlere, günümüz insanının tepkisi çok mu iyi?
Klasik şairlerin hor gördüğü eserleri okuyan, o şairleri tanıyan-bilen, o şairlerden on tanesinin ismini sayabileniniz var mi? Bu durumda günümüz insanlarının çıkıp da Klasik şairleri anlaşılmaz bir ifade biçimi olduğunu iddia edip, onlara dil uzatması kabul edilebilir mi?
Hepimizin tanıdığı bir şahıs, Barış Manço.. Onun bir halk şairi olarak karşımıza çıktığını düşünün.. Şarkılarını aklınıza getirin ve sözlerini bir şiir seslendirir gibi okuyun; Aşık Reyhani'nin şiirlerinden farkı var mıdır sizce? Peki, Reyhani'yi tanıyanınız?
Milliyetçi temeller üzerine kurulmuş bu ülkede, vatanının öz evladını tanımayan, dinlemeyen, okumayan, söylemeyen biri, çıkıp da divan şairlerine laf atma hakkına sahip olabilir mi?
Bizler de -İstanbul'da, İzmir'de, Bursa'da- zihni afakda seyr eden ulemanın kullanageldiği şaşaalı bir dilin varisleri olarak, hiç taşradakilerin tedrisatı için uğraş verdik mi? Onları, ağızlarıyla-şiveleriyle alay ederek destekledik(!).. Halbuki onlar kültür mirasımızı koruyanlardır, hani "Eski zihniyet bu; köhnemiş!" dediğimiz kültür var ya, işte o..
Şimdi soruyorum: "Halk mı onlar, yoksa varlıklarıyla halt mı?"
İslam ÇOBAN
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder